8 Temmuz 2008 Salı

BAZEN

Bazen en büyük öfkeyi en çok sevdiklerimize duyarız.

Bazen en yakınlarımız en çok acıtır canımızı.

Bazen en tutkulu aşkla bağlı olduğumuzdan en vahşi intikamı almak isteriz.

Bazen kendi duygularımızdan bile kuşkuya düşeriz.

Bazen sevdiğimiz kuşkulandırır bizi.

Sevgiyi,aşkı,mutluluğu saf ve lekesiz bir biçimde ele geçirmeyi başaramayız.

Hayat,bütün izlerin birbirine karıştığı ürkütücü bir ormana benzer bazen.

Böyle zamanlarda bir ses,bir işaret,bir yardım ararız yaşadıklarımızı ve bize yaşatılanları anlayabilmek için.

Bizim yaşadıklarımızı başka yaşayanlar da var mı merak ederiz.

AHMET ALTAN(Kristal Denizaltı)






Bazen bir söz,bir harf,bir işaret ve bazen de böyle güzel dile gelmiş duygular insan oluşumuzun ortaklığını kalplerimizde barındırıyor sanki.Hissettiklerimizin başklarının sözlerinde hayat bulduğunu gördüğümüzde de duygularımızın niteliğine bakmadan bir rahatlama yaşıyoruz. İşte bence tüm bunlar paylaşmanın güzelliği.....

Paylaşalım.....

Duyguları,sevgileri,hırsları,ortaklıkları.....

Siz ne dersiniz bunları hissetmediniz mi?

Hangisini?Ne kadarını?

Ben yorumlarınızı bekliyorum.

Kim ben?

KELEBEK ben.SEVGİLER de benden.

1 yorum:

Nur dedi ki...

Evet bazen en yakınlarımız acıtır canımızı evet hiç şüphesiz bazen güvendiklerimizden yeriz darbeleri. O durumda onu hayatımızdan çıkarmakta yetersiz kalır çünkü kelebegim unutulmaz yaralar açar kalbimizde ihanetler ikiyüzlülükler... SEVGİLER CANIM